Caricatura del Doctor House.

Hola,
aquí os dejo mi caricatura del doctor House que realicé con GIMP, lo que había que hacer era deformarle la cara al doctor. Para ello, le hice mas grande la nariz y le moví la boca y las orejas.
Espero que os guste, un saludo.

Retoque de rostro.

Hola,
aquí os dejo mi nuevo trabajo que realicé con GIMP, que es un editor de fotos que nos enseñó nuestro profesor. Lo que tenía que hacer es coger una foto del aula virtual y quitarle las arrugas, blanquearle los dientes y cambiarle de color los ojos a una mujer. Me resultó una tarea muy sencilla y rápida de hacer, aquí os dejo el resultado.
Espero que os guste, un saludito!

Thinglink.

Hola a todos,
aquí os dejo mi tarea de capas de información que realizé con la ayuda de mi compañera Paula Touriñán en la página de thinglink , resulto una tarea bastante sencilla y rápida de hacer. Yo elegí el mapa de Galicia  y coloqué alguna catedral, playa etc...
Espero que os guste, un saludo!

Foto montaje.

Hola a todos,aquí os dejo mi foto montaje.

Esta es la foto original que recorté.

Hola a todos,aquí os dejo mi QR para hacerlo use la página UNITAG.


En el móvil descargué QR CODE READER.

25-N CONTRA LA VIOLENCIA DE GÉNERO

Hola a todos.
Con el tema de la violencia de género nuestro profesor nos ha mandado hacer un trabajo sobre este tema. Yo el tuit que he pensado para este día es el de  " Si la maltratas a ella , me maltratas a mi " .
Pienso que la participación de todos en este asunto podría reducir las muertes de las mujeres y los abusos.
Si conoces alguna persona que le pase esto , ayudale denunciando.
Espero que esto sirva para ayudar a todos.
Un saludo.

Me pareció una experiencia muy interasante y enriquecedora,fue un trabajo muy informativo y aprendí mucho.

Serei o paxaro pinto que alegre canta pola mañá

Eu chámome Eugenia e teño 24 anos. Creo, ou algo así. Ás veces vén

unha muller que me coida moito e me trata moi ben. Chámolle Menita,

e cando vén á tarde trae unha moza consigo. O seu nome é Rita, pero

eu dígolle Ritiña e queda toda contenta. Non sei por que, ela chámame

avoa, e eu non digo nada; pero iso non pode ser, eu non tiña 24 anos?

Xa non estou segura.

De cando en vez acórdome dun tal José. Talvez o soñei, porque por

aquí non está. Si, debeu ser un soño. Pois o tema é que eu pensaba que

saiamos, pero el nunca me tocaba (habedes saber que eu son unha muller

decente, como Deus manda). Eu lémbrome –de soñar, ao mellor– que

de pequenos andabamos un a cabalo doutro todo o día. Todo isto debeu

suceder estando eu entre os brazos de Morfeo, pero parecíame tan real...

Despois el marchaba a Cádiz a traballar, paseino tan mal soñando iso...

Unha vez –atrevinme a fantasiar– casabamos e, non sei por que, eu estaba

triste. E logo ía moita calor e botaba de menos a familia. Marchariamos

a Andalucía? Non sei, o certo é que estou moi confundida. Hai moito

tempo que non o vexo.

Despois, o outro día, cando espertei había un home maior ao meu carón.

Teño a firme convicción de que era José, sabíao no fondo do estómago.

Pero era tan vello que non podía ser. É unha loucura, pero amei ese

vello tanto coma a el. Isto é de chiste: estou enganando (cos sentimentos)

un home, co que soño, cun vello que me apareceu ao lado. Non obstante,

non me sinto como se o traizoara. Aquel home ten que ser José. É

José. Ten que selo.

Algúns días marcha Menita e veñen outros dous a coidarme. É dicir,

vén un de cada vez. Dinme: «Ola, mamá. Eu son Carlos, o teu Carliños.

Lémbraste de min?» Para ben ser, a muller di que se chama Rosa; home,

non se ía chamar Carlos!

Cando me preguntan se os recordo eu asinto coa cabeza, pero non

é así exactamente. Lembro que os quero, case como se fosen da familia,

pero non recordo quen son. A dicir verdade, xa non sei como se chamaban.

Eles cóidanme, cámbianme as sabas, danme a comida... Aínda non

sei como pode ser iso, eu xuraría que estaba apañando na herba. E despois

marchan e volve Almudena. Almudena é Menita. A min gústame

chamarlle Menita.

E cando volve, veñen con ela os nenos. Da rapaza xa vos dixen algo,

pero tamén está o meniño. El non vén moito. Ultimamente sempre sae de

aquí con cara de pena. Ritiña xa ten cara de pena cando entra, pero sempre

vén o mesmo. Ela sóbese na cama comigo. Non cabe ben, pero ponse

de lado. E agárrame da man. Ás veces cádrame de ver a miña e parece a

dunha anciá. Como pode ser? Eu non tiña 24 anos? Non temos moito do

que falar. Eu boto todo o día coas vacas, ou na herba, ou no mulime. Menos

cando vén alguén, daquela de súpeto aparezo no meu cuarto, na camiña.

O caso é que eu estou sempre traballando e ela na escola. Así que,

as dúas acuruxadiñas, ela tratándome coma a avoa que é imposible que

sexa e eu chamándolle Ritiña sen saber exactamente quen é, cantamos:

«Adiós con el corazón, que con el alma no puedo. Al despedirme de ti, al

despedirme me muero». É a única canción da que me lembro. Despois

ficamos caladas un anaquiño, agarrándome ela por unha man de vella

que non pode ser miña, baixa como pode, dáme un bico e dime: «Adeus,

avoa». Pobre, eu non son a súa avoa.

Dun tempo a esta parte non son capaz de comer ben, atragóome. Non

envío como debía. Así que, Menita, ademais de cambiarme as sabas, o camisón

e o cueiro, tenme que dar a comida por un tubo. Antes notábao

polo nariz, e de cando en vez esquecíame do que era esa «mangueiriña»

e arrincábao, e facíame dano, polo que agora o tubo vaime pola barriga.

Así moito mellor, aínda que a comida non me sabe.

De tanto en tanto, véñenme ver unhas mulleres, que se non teñen 60

anos non teñen ningún. Din que son as miñas curmás Eulalia, Lola ou

Lourdes. Pero non poden selo. Se eu teño 24 anos elas non poden ser

tan maiores. Porque quedaramos en que eu tiña esa idade, non? Hai veces

que tamén vén un que seica se chama Agustín. Que graza, o irmán de

José, o home do meu soño chamábase así.

Cada certo tempo veñen uns médicos que me sacan sangue, pero pícanme

na man porque os brazos sempre os teño encollidos e non os dou movido,

nin as enfermeiras tampouco. A verdade é que me doe. Ademais,

desde que me atragoo, sácanme os mocos da gorxa cunha máquina estraña

e non é nada cómodo. Si é certo que estou moi coidada, e querida.

Nótoo, pero non sei ben onde estou, nin con quen... Nin sequera cantos

anos teño. Pero quero tanto, tanto esta xente...

Non me gusta nada cando lles esvaran as bágoas pola cara e os oio dicir:

«Maldito alzhéimer...». Tráenos polo camiño da amargura ese tal home.

Debe ser estranxeiro, non?

Mario Docampo 4ºC